–      

-Έχουμε κουβεντιάσει με το παιδί για το τι πρόκειται να συμβεί, εφ’όσον το επιτρέπει η ηλικία του βέβαια, έχουμε ετοιμάσει μαζί το σακκιδιάκι/τσάντα του και τη μεγάλη μέρα ξεκινάμε με χαμόγελο και το κεφάλι ψηλά.. 

– Παραμένουμε σταθεροί, ήρεμοι και
ήμεροι και κατά τη διαδρομή προς το σταθμό/σχολείο και την ώρα του αποχωρισμού, οπότε και απο-χωρούμε αποφασιστικά!

– Δεν διαπραγματευόμαστε τη σχολική
πραγματικότητα (όπως και πολλά άλλα σημαντικά θέματα), τα παιδιά πάνε στο σταθμό/σχολείο, οι γονείς εργάζονται, τελεία
και παύλα. Σημείωση: τα οικιακά συγκαταλέγονται στα βαριά και ανθυειγινά
επαγγέλματα..

–
Δεν αισθανόμαστε τύψεις που οδηγούμε το παιδί μας στο σταθμό /σχολείο, είναι το
μεγάλο βήμα προς τα έξω, προς την αυτονομία, το μεγαλύτερο δώρο που μποροούμε να
του προσφέρουμε ( εκ των πραγμάτων δεν θα είμαστε πάντα μαζί του) και την κοινωνικοποίηση/συνεργασία, έννοιες προς εξαφάνιση και υπό αναζήτηση και εντελώς, μα εντελώς απαραίτητες για την ευτυχία όλων.

– Διαβεβαιώνουμε πάντα το παιδί μας ότι θα γυρίσουμε να το πάρουμε μόλις τελειώσουμε την
εργασία μας, αφού τίποτα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αυτονόητο, επειδή εμείς το ξέρουμε ή το σκεφτήκαμε. Π.χ. την περασμένη βδομάδα ο Αντρέας, που σπαρτάααραγε από το κλάμα στην πολυθρόνα του κλάματος απέναντί μου, σταμάτησε απότομα, μένοντας έκπληκτος και άναυδος από το γεγονός ότι ο σταθμός κλείνει το μεσημέρι και όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως πάμε σπίτια μας! 

–
Και βασικά εμπιστευόμαστε την επιλογή του σταθμού/σχολείου που κάναμε. Θέλουμε
να πιστεύουμε ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι οι  συνάδελφοι ανεξαρτήτως βαθμίδας, αγαπούν αυτό
που κάνουν και προσπαθούν να είναι τα παιδιά που τους εμπιστεύονται ασφαλή και
χαρούμενα, ώστε να μπορούν να μαθαίνουν.